7. Waaraan die Engelse nie nog alles sal dink nie!

Dis wat Christof se ouma sou sê as sy hoor waarvan ek julle nou gaan vertel. Ek dink sy het die Amerikaners bedoel. 

Jare gelede toe ons vir ’n jaar in New Haven gewoon het was ons ’n jaar getroud. Met my visum kon ek nie werk nie (soos nou ook) en een van my tydverdrywe was om die Kook en Geniet ’n bietjie beter te leerken. Sonder moderne tegnologie was hierdie bybel van Afrikaaanse kookkuns die enigste wat ek destyds gehad het en ek het begin bak en brou van kant af. Koeksisters, melkterte tot bobotie en vleispasteie het ek hier vir eerste keer gemaak en dit het my beter toegerus vir die jare van getroude lewe. Daarna het ek  aangehou maar tog op ’n paar staatmakerresepte vasgehaak. Eers twee jaar gelede toe Willemien begin belangstel het in kosmaak besef ek dat ek vir jare nooit beskuit of enige van my ou gunstelingresepte gemaak het nie. Was bloot te besig met kinders grootmaak en met my werk wat meer geword het hoe onafhankliker die kinders geraak het.

Ek het van kleins af oor my ma se noukeurige skouer geloer. Sy het nie altyd my meer kreatiewe benadering tot bak goedgekeur nie (want ’n mens moet mos versigtiger weeg en meet). Wat ek ’n gesonde belangstelling in bak sou noem, het bygedrae daar toe dat Christof my al jare terug as ’n effe “kompulsiewe bakker” beskryf het. Ek moet toegee daar was amper nie ’n verjaarsdag van een van my kinders (selfs so oud wat hulle nou al is) wat daar nie cupcakes gebak is nie. En ek wens ek het ’n paar van my ma se ou resepte hier wat ek nou weer kan uitprobeer.


’n Mens sien die mees ongelooflike dinge hier op TV (of dalk is dit by die huis ook so, ek kyk net nooit daar nie?) maar die idee van ’n cupcake ATM was vir my ’n baie vars konsep. So ’n maand voor ons besoek aan LA sien ons daar bestaan so ’n masjien met 24-uur diens. Ons moes die Sprinkles winkel in Beverley Hills gaan opsoek. Hierdie heerlike koekies is mos oral weer hoogmode en veral gewild in Amerika. Daar is talle winkels wat net daarin spesialiseer en nét dit verkoop met die mees ongelooflike kombinasies - kyk op Sprinkles se website en na die menu op kaartjie hieronder.

Dit werk so: Jy staan in ’n ry soos by alle ATMs, kies die cupcake van jou keuse op ’n touch screen en betaal $4 met ’n kaart 
(binne die winkel kos hulle $3). Daarna kyk jy na ’n video op die skerm waar jou cupcake met ’n armpie uitgehaal, in ’n boksie en op “draaitafel” geplaas word. Dit draai in die rondte, die deurtjie gaan oop en Voila! - enige tyd van die dag of nag.

Die meeste Amerikaners bak met vooraf bereide boksies wat in ’n reusagtige verskeidenheid beskikbaar is. Hulle dink dit is baie moeite om “from scratch” af te kos te maak of te bak. Dié term het ek jare gelede hier gehoor. Toe my ma hier kom kuier het, het sy dit baie amusant gevind, haar neus ’n bietjie opgetrek vir die lui Amerikaners en dit altyd met smaak oorvertel. 

Alhoewel die "ma op straat" kortpaaie neem (hulle moet die kombuis self opruim) is daar niks met hulle bakafdelings in die winkels verkeerd nie. Mens kry elke denkbare ding - ek wil nog in ’n hele blog skryf oor watter ongelooflike goed ek hier in die winkels raakloop. Om solank ’n idee te gee - kyk hoe lyk die helfte van die koekieuitdrukrak in ’n kombuiswinkel en kyk na die tweetjies wat ek aangeskaf het - watter kompulsiewe bakster sou dit kon weerstaan?